Αυστρία - Ιταλία με το Er6-n

[Tsber]

Καλημέρα σε όλους φίλοι μου, άλλη μια χρονιά με άλλο ένα ταξίδι να διαλύει τον λήθαργο του χειμώνα λοιπόν, γεμίζοντας τα μάτια και την ψυχή με νέες εμπειρίες, υπέροχες εικόνες και συγκινήσεις που μόνο η μοτοσικλέτα μπορεί να δημιουργήσει και να προσφέρει σε έναν μαγικό ταξιδιωτικό συνδυασμό.

Ο στόχος είχε επιλεγεί από νωρίς, πολύ ψηλά στα βουνά της Αυστρίας, σε συνδυασμό με το κλασικό πέρασμα από την Ιταλία και τους τόσους διάσημους και μη προορισμούς που έχει πάντα να προσφέρει. Και μπορεί ο καιρός στους... παγετώνες να είναι πάντα απρόβλεπτος, όμως φέτος τον Μάιο η Θεσσαλονίκη είχε βαλθεί να τους ανταγωνιστεί με εκνευριστική αστάθεια και μπόρες. Εντοπίζοντας λοιπόν ένα άνοιγμα στην περιοχή του ενδιαφέροντός μου απέναντι, έκλεισα άμεσα τα εισιτήρια του πλοίου και ξεκίνησα προς Ηγουμενίτσα με τα αδιάβροχα που τελικά δεν χρειάστηκα σε ετοιμότητα, και μεγάλες προσδοκίες για έναν αλπικό δρόμο όνειρο, και μία εβδομάδα παρέα μόνο με τη μοτοσικλέτα μου και τον δρόμο.

Με την άφιξή μου στο λιμάνι η απορία που μου είχε γεννηθεί στη διαδρομή γιγαντώθηκε: γιατί τόσες Χάρλει ρε παιδιά;

Έξω από τον τερματικό σταθμό γινόταν το σώσε από Milwakee steel σε όλα τα σχέδια και χρώματα και παντού έβλεπες γιλέκα, μπαντάνες, μούσια και αλυσίδες, ενώ το χαρακτηριστικό πατατί - ποτατό ακουγόταν συχνά πυκνά και μόνο εκκωφαντικά.



Μετά δε από καμιά ώρα και ενώ πλησίαζε η ώρα της αναχώρησης το πράγμα ξέφυγε εντελώς με τις Χάρλει να καταφτάνουν πλέον κατά εκατοντάδες και την ατμόσφαιρα να δονείται στην κυριολεξία από τις κανονιές των εξατμίσεων! Τελικά μαθαίνω ότι στην Ηγουμενίτσα έλαβε χώρα μία από τις μεγαλύτερες διεθνείς συναντήσεις με 8300 Χάρλει!





Με τον πλου να καθυστερεί κατά δύο ώρες ο τοπικός πληθυσμός είχε απελπιστεί με το ατελείωτο ντούκου ντούκου και η απέναντι καφετέρια έπαιζε στη διαπασών Ρίτα Σακελλαρίου και Αντύπα, όταν έβαλε δε και το όλους και όλα τα βαρέθηκα σε φουλ παραμόρφωση, κόντεψαν να σηκωθούν για ζεμπεκιά μέχρι και οι Σουηδοί



Τελικά με το Erάκι παρκαρισμένο στο αμπάρι καμαρωτά ανάμεσα στις σιδηρές κυρίες, βλέπω για μια φορά πώς είναι να είναι οι μοτοσικλετιστές η πλειοψηφία! Το ζήσαμε και αυτό...

[Tsber]

Φτάνοντας στην Ιταλία με άλλες δύο ώρες καθυστέρηση το πρόγραμμα των περισσοτέρων είχε πάει περίπατο οπότε αποφάσισα να εκμεταλλευτώ τους χαρλεάδες για γρήγορη έξοδο από το λιμάνι με κάλυψη - απόκρυψη μέσα σε μία ομάδα Γερμανών που μετά από συνολικά τέσσερις ώρες καθυστέρησης εν πλω είχαν χάσει κάθε ίχνος τευτονικής ψυχραιμίας. Ήρεμα σκεπτόμενος αποφάσισα να κάνω λιγότερα χιλιόμετρα και μία επιπλέον στάση ώστε να συνεχίσω χωρίς άγχος την επομένη. Αφού λοιπόν απόλαυσα το ηλιοβασίλεμα στην Αδριατική διανυκτέρευσα στο Ρίμινι απολαμβάνοντας ένα καλτσόνε και ένα σεμιφρέντο για δείπνο.

Το επόμενο πρωί ξεκίνησα για τον πρώτο επίσημο σταθμό, τη Βερόνα, όπου και έφτασα ξεκούραστος και με άνεση χρόνου το μεσημεράκι. Το δωμάτιο που είχα κλείσει ήταν υπέροχο και κοντά στο κέντρο για το οποίο κίνησα μετά από ένα ντουσάκι. Φτάνοντας στην Πόρτα Νουόβα, τη νέα πύλη, η πόλη ανέδιδε μία θετική αύρα και η μεγάλη και πνιγμένη στο πράσινο κεντρική λεωφόρος κατέληξε εντυπωσιακά στην παλιά πόλη, με την μεγάλη πλατεία να ανοίγεται μπροστά μου και τη διάσημη αρένα να γεμίζει σιγά - σιγά το οπτικό μου πεδίο κυριαρχώντας στον χώρο.

[Tsber]

Όμορφος κόσμος και ανοιξιάτικες μυρωδιές, και διαφορετικά μνημεία να ξεπροβάλλουν στο βάθος κάθε σχεδόν στενού με ελκύουν προς κάθε κατεύθυνση ώσπου φθάνω στις όχθες του ποταμού και τη γέφυρα Πόντε Πιέτρα










Κι έπειτα στο Ντουόμο με το καμπαναριό του...

[Tsber]

Και την Piazza delle Erbe με τον θεόρατο πύργο Lamberti







Και ναι, πήγα και στο μπαλκόνι της Ιουλιέτας, στο φανταστικό σπίτι ενός φανταστικού προσώπου γιατί είμεθα ρομαντικοί, τι να κάνουμε;



Παρατηρώντας τις τιμές διαπιστώνω ότι είναι κατά περίσταση πολύ λογικές και έτσι γευματίζω στη σκιά του πύργου με πίτσα, μία δροσερή Brooklyn Brewery ξανθιά και ένα καταπληκτικό artisanal παγωτό βανίλια - αμύγδαλο.



Ως συνήθως το φως που αλλάζει αποκαλύπτει υπέροχες γωνιές και ενσταντανέ σε μία πόλη αρχοντική που αξίζει απόλυτα τον χρόνο μας σαν προορισμός!

[Tsber]

Το βραδάκι στο δωμάτιο τσέκαρα ξανά την αυριανή διαδρομή προς Αυστρία και αποφάσισα να μην έχει ούτε χιλιόμετρο αυτοκινητοδρόμου, αφήνοντας κατά μέρους την Αουτοστράντα Μπρένερο και διασχίζοντας αντ' αυτής το φαράγγι και την κοιλάδα του Τρέντο προς το Μπολτσάνο και τις αυστριακές Άλπεις. Δεν θα μπορούσα να κάνω καλύτερη επιλογή καθώς η διαδρομή ήταν απολαυστική και έρημη από αυτοκίνητα με τις ανοικτές καμπές του δρόμου να περνούν κυματιστά μέσα από κατάφυτες μικρές πλαγιές, κάστρα και μικρά χωριά. Ο δρόμος του κρασιού του Τρεντίνο με ηρεμεί ενώ ταυτόχρονα κινούμαι αρκετά γρήγορα και κυρίως ανεμπόδιστα.





Η μέρα κυλάει υπέροχα με ιδανικές θερμοκρασίες και απολαυστική οδήγηση και φτάνοντας σιγά - σιγά στο Μπολτσάνο το τοπίο ανοίγει, οι αμπελώνες και οι οπωρώνες μεγαλώνουν και αυτοί και η οδηγική απόλαυση διακόπτεται μόνο στις κατοικημένες περιοχές όπου επιβάλλεται η τήρηση των ορίων ταχύτητας.

[Dr.Monty]

Απαπαπαπαπα συνεχισε! Φανταστικά! Α! και μη ξεχάσεις και το χαρτη με τη διαδρομη!

[Tsber]

Πλησιάζοντας τα σύνορα με την Αυστρία το υψόμετρο σταδιακά αυξάνει και το τοπίο αρχίζει να γίνεται αλπικό, με τον δρόμο να ανηφορίζει και να θυμίζει πέρασμα, αλλά με τις σπείρες του πιο αραιές και απλωμένες πάνω στις πλαγιές. Κάνω μια στάση για να κλείσω τους αεραγωγούς του παντελονιού, να βάλω τα ενδιάμεσα γάντια και την μπαλακλάβα καθώς ξέρω ότι το Κάουνερταλ, ο προορισμός μου για απόψε, είναι ούτως ή άλλως σε υψηλό υψόμετρο. Τα καλοκαιρινά ισοθερμικά που φορώ κάνουν και πάλι μαγική δουλειά και από δροσερό στη διάρκεια της μέρας τώρα με κρατούν άνετο και στα βουνά. Το τελικό κομμάτι της σημερινής εξαιρετικής ημέρας είναι απολαυστικό καθώς φτάνω σε μία μαγευτική, καταπράσινη κοιλάδα, με τα θεόρατα, κατάλευκα βουνά που την κυκλώνουν να αστράφτουν στον ήλιο















Εδώ έχω κλείσει ένα δωμάτιο - διαμέρισμα που βρήκα σε προσφορά για δύο νύχτες, ώστε να χαρώ την απίστευτη παγετωνική διαδρομή και τα άλλα τοπικά περάσματα με απόλυτη ηρεμία!

[Tsber]

Ελέγχω τον καιρό και αφού διαπιστώνω ότι έχω μπροστά μου δύο ημέρες σχεδόν πλήρους ηλιοφάνειας, ξαρματώνω και χαλαρώνω πλήρως στη μπανιέρα και μετά ατενίζοντας τα ψηλά βουνά, αποφασίζοντας να ανέβω στην κορυφή τους και να τα χαρώ ξεκούραστος την επομένη. Πηγαίνω για ψώνια στο γειτονικό σούπερ μάρκετ και αναρωτιέμαι γιατί δύο χωριουδάκια που τα χωρίζουνε 100 μέτρα απόσταση έχουν διαφορετικά ονόματα! Πλένω και τα καλοκαιρινά ισοθερμικά καθώς για τα πολύ ψηλά έχω φέρει και τα χειμερινά. Η απίστευτη ηρεμία και γαλήνη αυτού του μοναδικού μέρους με διαποτίζει και μου χαρίζει έναν αναζωογονητικό ύπνο πριν την αυριανή μεγάλη μέρα!

Το επόμενο πρωινό, και παρά την ηλιοφάνεια, κουμπώνω την επένδυση στο δερμάτινο, βάζω τα υπόλοιπα χειμερινά εκτός από τα γάντια, ώστε να χειρίζομαι την κάμερα πιο άνετα, και ξεκινώ για έναν από τους ομορφότερους δρόμους του κόσμου!

Το δωμάτιό μου είναι μόλις 500 μέτρα από την είσοδο για το πέρασμα του παγετώνα του Κάουνερταλ, και με το day pass των 18 ευρώ μπορώ να το απολαύσω όσες φορές θέλω, φωτογραφικά και οδηγικά



Στην είσοδο με υποδέχεται ο Κάουνι, το βραχογλυπτό ενός αλπικού αίγαγρου που αποτελεί και σύμβολο της ευρύτερης περιοχής...



Από τα πρώτα χιλιόμετρα καταλαβαίνω ότι πρόκειται για κάτι εντελώς ξεχωριστό… Με 29 φουρκέτες και πάνω από 1500 μέτρα ανύψωσης είναι μία μοναδικά μοτοσυκλετιστική διαδρομή, πολυεπίπεδη και ποικιλόστροφη, μέσα σε μία υπέροχη φύση και ένα πανέμορφο τοπίο - σκηνικό που σημαδεύει την ψυχή για πάντα!







Μετά από μια μικρή κατηφοριά, ανοίγεται ξαφνικά μπροστά μου η μεγάλη λίμνη και η απίθανη διαδρομή συνεχίζεται παράκτια προσφέροντας νέες απίστευτες εικόνες, με κατάλευκα βουνά σαν επίτηδες τοποθετημένα στα ανοίγματα του ουρανού να ολοκληρώνουν τη μαγεία. Συχνά πυκνά πετάγονται καφέ λαγοί και μαρμότες, ενώ μία πλαγιά ονομάζεται Ibex slope αν και δεν μπόρεσα να διακρίνω τα αγριοκάτσικα

[Tsber]

Με το υψόμετρο να αυξάνεται διακριτικά, πλησιάζω πλέον στο Ferner Garten, το πιο απίστευτο κομμάτι αυτού του δρόμου, που σκαρφαλώνει απότομα προς τη βάση του παγετώνα με μία μοναδική αλληλουχία συνεχόμενων φουρκετών!







Κάθε φιδογύρισμα και επίπεδο αυτής της τρελής διαδρομής προσφέρει και μία νέα, διαφορετική θέα σχεδόν σε ακτίνα 360 μοιρών και φτάνοντας στην κορυφή τα πάντα είναι κάτασπρα από τα χιόνια

[Tsber]

Αμέσως μετά συναντώ την παγωμένη αλπική λίμνη με τον γαλάζιο αιώνιο πάγο να κάνει τα δικά του παιχνίδια με το φως και μετά από μερικές ακόμα ανηφορικές φουρκέτες, ο δρόμος χάνεται βαθιά στην καρδιά του παγετώνα.









Το τοπίο είναι πραγματικά απίστευτο με τα σύννεφα να το κάνουν ακόμα πιο επιβλητικό και τον δρόμο να συνεχίζει να ανηφορίζει και να φιδογυρνά χαρίζοντας νέες προοπτικές σχεδόν σε κάθε μέτρο. Εκεί που βλέπεις κάτασπρα βουνά να τρυπούν σκοτεινά σύννεφα, στην επόμενη στροφή κοιτάς προς την καταπράσινη κοιλάδα με τις θηριώδεις οροσειρές που τη στεφανώνουν στο βάθος και αμέσως μετά το χάος και τις αλπικές λίμνες που μόλις πέρασες από κάτω σου. Μία απίθανη φιέστα για όλες τις αισθήσεις που την απολαμβάνω όσο πιο ζωντανά και απολαυστικά γίνεται με την αγαπημένη μου μοτοσικλέτα!



Όταν πλέον φτάνω στο συννεφιασμένο υψίπεδο που σηματοδοτεί και το τέλος της διαδρομής, τρεις χιλιάδες σχεδόν μέτρα πάνω από την επιφάνεια της γης, είμαι απλώς ευτυχισμένος και χαρούμενος που επέλεξα και κατέκτησα αυτήν την ονειρική διαδρομή με τις τόσες εκπλήξεις και τα τόσα διαφορετικά πρόσωπα...

[Tsber]

Μπορεί ο πάγος και τα χιόνια να είναι εδώ αιώνια, η ψυχή όμως είναι ζεστή και η ανάβαση ήταν απλώς απολαυστική και συνοδεύτηκε από πολλά κλικ. Πριν την κάθοδο λοιπόν προσαρμόζω και την καμερούλα μου στο κράνος, για μία εναλλακτική προοπτική. Η κάθοδος είναι αργή και το ίδιο υπέροχη…







…και επιστρέφοντας στο δωμάτιο προσπαθώ να συνέλθω από την αδιανόητη αλληλουχία εικόνων και εμπειριών και οδήγησης που μόλις έζησα με έναν καφέ στο μπαλκόνι





Η μέρα όμως είναι μεγάλη και ηλιόλουστη και μετά από λίγο ξεκινώ για τα περάσματα Hahntennjoch και Flexen Pass προς τα δυτικά, πριν επιστρέψω για μία χαλαρή βόλτα στη γύρω περιοχή. Η απίθανη και αξέχαστη τούτη μέρα ολοκληρώνεται αργά το απόγευμα στο ξενοδοχείο όπου μυρίζω ψητό κρεατάκι, και μετά από ένα χαλαρό μπάνιο κατεβαίνω για ένα τυπικό γερμανικό πλήρες δείπνο με schweinesteak – χοιρινή ξεκοκαλισμένη και τέλεια ψημένη, πλούσια πιπεράτη σάλτσα ζωμού, κροκέτες, ξινολάχανο και όλα τα παρελκόμενα. Να αναφέρω εδώ ότι το γεύμα αυτό δεν μου το χρέωσαν εν τέλει, άψογη γενικά συμπεριφορά απέναντί μου, τόσο στο ξενοδοχείο όσο και δίπλα στο χωριό όπου υπάρχει σούπερ μάρκετ το οποίο και προτιμούσα τις μέρες που πέρασα στο βουνό.


Το επόμενο πρωινό με τον ήλιο να λάμπει έκανα μία τελευταία βόλτα σε αυτό το υπέροχο μέρος που σου μεταδίδει την ηρεμία του, πριν ξεκινήσω σιγά – σιγά την επιστροφή μου σε πιο νορμάλ υψόμετρα και τοπία...



...και αυτό με κατευόδωσε με τον ωραιότερο τρόπο, με τα πάντα ολάνθιστα και καταπράσινα, το ποτάμι του να αστράφτει στον ήλιο για παρέα και την πανέμορφη διαδρομή όλη δική μου, χωρίς ίχνος κίνησης!



Cow-nertal





Επειδή η συγκεκριμένη μέρα ήταν Παρασκευή και, κυριότερα, η εθνική εορτή των Ιταλών και είχα πρότερη εμπειρία κίνησης και μποτιλιαρισμάτων, αποφάσισα μπω στην Οτοστράντα Μπρένερο στο ύψος του Μπολτσάνο μετά τα σύνορα Αυστρίας – Ιταλίας. Πριν από αυτό όμως είχα 150χλμ μαγικής επαρχιακής διαδρομής, τόσο υπέροχης που δεν μου πήγαινε καρδιά να σταματήσω. Αναπόφευκτα σε κάθε ταξίδι μετανιώνω για ενσταντανέ και στιγμές που δεν μπόρεσα να απαθανατίσω και σε αυτή τη διαδρομή ήταν πολλά και ωραία.

Κάποια στιγμή συνάντησα μία ουρά αυτοκινήτων λίγο πριν μία αλληλουχία απίστευτων «μισών» τούνελ με κολόνες στην πλευρά με την απίστευτη θέα στο χείλος του γκρεμού, και με γρήγορη σκέψη άρχισα να προσπερνώ διακριτικά, ώσπου πέρασα και το πούλμαν. Και μόνο αυτή ήταν μία διαδρομή για κάμερα, τόσο μέσα στη «σι θρου» σήραγγα όσο και μετά την έξοδο από το φαράγγι και την σερπαντίνα με τις αραιές σπείρες που απλωνόταν κατηφορικά μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι. Μετά ακολούθησε παράκτια διαδρομή με ανοιχτές καμπές δίπλα σε λίμνες, ώσπου ξαφνικά πήρε το μάτι μου ένα μισοβυθισμένο καμπαναριό…



…και είπα ώπα, εδώ θα σταματήσω να βάλω καλοκαιρινά γάντια, να βγάλω τη μπαλακλάβα και να ανοίξω τους αεραγωγούς του παντελονιού μιας και πλησίαζε πια μεσημέρι και δεν ήμουν πλέον σε υψόμετρο. Εκεί με πέτυχε και ένας Γερμανός με Audi RS6 που τον είχα περάσει νωρίτερα πριν το τούνελ και, παραδόξως, μου είπε ότι τους ξύπνησα λιγάκι και προσπέρασαν οι περισσότεροι το πούλμαν αντί να κάθονται κονβόι από πίσω του. Όπου επιτρέπεται γιατί όχι του είπα, καμιά φορά και η πολλή τυπολατρία καταντάει υπνωτική!

[Tsber]

Φτάνοντας στο Μπολτσάνο μπήκα κατευθείαν στον αυτοκινητόδρομο για τη διαδρομή προς την πόλη της Πάντοβα, με μία ενδιάμεση στάση για ανεφοδιασμό και λάδωμα αλυσίδας – όποιο έρθει πρώτο. Τελικά ήταν η αλυσίδα, μιας και το Erάκι δεν καίει τίποτα στον επαρχιακό, οπότε τα συνδύασα σε ένα βενζινάδικο. Όπως πάντα έβαλα τα λαστιχένια γαντάκια μου, το λουράκι στο μπροστινό φρένο, το γρυλάκι στον πίσω τρόχο και αφού λάδωσα και σκούπισα την αλυσίδα με την ησυχία μου, ήρθε ένας Ιταλός που με κοιτούσε με περιέργεια για ώρα...

Κοζέ κουέστο με ρωτάει, γκράσο κατένε του λέω, νο, νο καβαλέτο λέει, ε, καβαλέτο περ γκράσο κατένε του λέω

Ό,τι και να μου λένε προτιμώ το λάδωμα της αλυσίδας να είναι μία ευκαιρία για χαλαρή στάση παρά παράγοντας άγχους, και αυτό κάνω σε κάθε ταξίδι!

Μετά από λίγο είχα εντοπίσει εύκολα το ξενοδοχείο και ετοιμαζόμουν να γνωρίσω την Πάδοβα με αμιγώς καλοκαιρινές θερμοκρασίες. Επέλεξα να μην κατέβω στο κέντρο με τη μοτοσικλέτα λόγω εθνικής εορτής και έτσι πήγα με το λεωφορείο, με εισιτήριο που μου έδωσε το ξενοδοχείο.

Κατέβηκα στο Πράτο ντε λα Βάλε, μία τεράστια οβάλ πλατεία, τη μεγαλύτερη στην Ιταλία, που περιβάλλεται από τάφρο με νερό και έχει διαδοχικούς δακτυλίους με πράσινο και χώρους αναψυχής, καθώς και γέφυρες ανά τακτά διαστήματα για να περνά ο κόσμος προς το κέντρο







Δίπλα ακριβώς είναι το Αβαείο της Αγίας Ιουστίνης...




...και λίγο παραπέρα η καταπληκτική Βασιλική του Αγίου Αντωνίου, συνδυασμός Βυζαντινών, Γοτθικών και Ρομανέσκ αρχιτεκτονικών επιρροών:







Το εσωτερικό της όπου, δυστυχώς, απαγορευόταν η φωτογράφηση, είναι και αυτό υπέροχο και τη συγκεκριμένη ημέρα ήταν κατάμεστη και αντηχούσε με λατινικές ψαλμωδίες. Ο άγιος είναι θαμμένος εδώ και οι κάτοικοι τον θεωρούν «δικό» τους καθώς έζησε και εργάστηκε στην Πάδοβα.
Ενσωματωμένο στον ναό υπάρχει και μοναστήρι και διάδρομοι γεμάτοι εξομολογητήρια, καθολικού τύπου προφανώς, για τους αμαρτωλούς

[giannis_angel]

Ωραία φάση και ωραίες εικόνες μοιράστηκες φίλε! Και στα επόμενα εύχομαι!

[Tsber]

Η πόλη έχει πολύ σεργιάνι και υπέροχες πλατείες, όπως η Piazza delle Erbe με το υπέροχο Palazzo della Ragione:



Ή η Piazza dei Signori με το αστρονομικό ρολόι που θυμίζει αυτό της Πράγας





Και βέβαια άπειρες γωνιές και εικόνες περιδιαβαίνοντας τα σοκάκια της









Για το φαγητό στην Ιταλία έχω γράψει αρκετές φορές τα πού και πώς, φέτος όμως θα βάλω ένα πιάτο που έχω πει πως πρέπει να δοκιμάσετε οπωσδήποτε, pasta al ragù. Βρείτε μικρές, τοπικές παστερίες με χειροποίητα, φρέσκα ζυμαρικά, διαλέξτε τη συγκεκριμένη σάλτσα και το είδος του ζυμαρικού που προτιμάτε και απολαύστε τα καλύτερα μακαρόνια με κιμά που έχετε φάει ποτέ χωρίς πολλά – πολλά!

Εδώ ταλιατέλες al ragù με μία εξαιρετική, βελγική pale ale





Μία τόσο όμορφη ημέρα επιβάλλεται να κλείσει με έναν εξίσου όμορφο τρόπο, και τι καλύτερο για έναν λάτρη του καφέ σαν την αφεντιά μου από έναν special long drink cappuccino σε ένα από τα διασημότερα καφέ του κόσμου, το ξακουστό καφέ Pedrocchi με σχεδόν 200 χρόνια λειτουργίας και εμπειρίας από το 1831!



Μετά την εμπειρία του Café Central της Βιέννης, του Les Deux Magots του Παρισιού και του Caffè Florian της Βενετίας που είχα την τύχη να επισκεφθώ μέχρι στιγμής, ήρθε η ώρα να κλείσει το καρέ στο Pedrocchi με τον ομώνυμο, διάσημο καφέ, μία τέλεια ισορροπία εσπρέσο, κρέμας και σιροπιού μέντας με μια ιδέα σκόνης κακάο.

Απαγορεύεται αυστηρά η προσθήκη ζάχαρης και το ανακάτεμα γιατί καταστρέφεται η ισορροπία

Άντε και buonasera μας!

[Tsber]

Καθώς έπεφτε το βραδάκι, σκεφτόμουν και πάλι πόσες όμορφες εμπειρίες μπορούμε να ζήσουμε αρκεί να το αποφασίσουμε και να το τολμήσουμε.

It never fails που λέγανε και οι γιαγιάδες μας! Σκεφτόμουν και το Erάκι, τι να πω πλέον για αυτό το μηχανάκι, διάλεξε που θες να πας και αυτό θα σε πάει και θα σου προσφέρει και ατόφια την οδηγική απόλαυση σε κάθε σχεδόν συνθήκη. Respect!

Η επομένη ήταν μέρα επιστροφής και επιβίβασης στο πλοίο της γραμμής…



…και καθώς γράφω το κειμενάκι αυτό σε κάποιο σαλόνι, κλείνοντας θα καταλήξω πάλι στα τετριμμένα: το ταξίδι με μοτοσικλέτα είναι κάτι καλό για την ψυχή, ανεξαρτήτως απόστασης, προορισμού και κυβισμού. Επιδιώξτε το, αποφασίστε το, σχεδιάστε το μα πάνω απ’ όλα πραγματοποιήστε το και δεν θα χάσετε!

Εύχομαι σε όλους πάνω απ’ όλα υγεία, καλά χιλιόμετρα και ένα όμορφο καλοκαίρι



Παντελής