Τα παλιά moelos είναι όμορφα
Τα παλιά moelos είναι όμορφα
Μουσεια μοτοσυκλετας:
https://www.hellasdirect.gr/blog/ta-...ikes-blogpost/
Ubi dubium ibi libertas
Ο θείος μου με τη Horex Imperator του στην παγωμένη λίμνη της Καστοριάς τη δεκαετία του 50'...
Τετρακοσάρα δικύλινδρη σε σειρά και κοντά 200 κιλά βάρος, όταν διέσχισε τη λίμνη για πρώτη φορά τον είχαν γράψει οι εφημερίδες και όταν έλεγα την ιστορία αυτή στο σχολείο γελούσαν όλοι μέχρι που βρέθηκε το παραπάνω αποδεικτικό
Από τη χρυσή εποχή της γερμανικής μοτοσικλέτας με δεκάδες μάρκες όπως Horex, Adler, Zündapp, NSU, Sachs να παράγουν πραγματικά αριστουργήματα πριν την έλευση των πρώτων προσιτών αυτοκινήτων που τις οδήγησαν είτε στο κλείσιμο, είτε στην αλλαγή αντικειμένου.
Η παραγωγή της Horex τερματίστηκε όταν εξαγοράστηκε από τη Daimler-Benz το 1960.
ΥΓ: Για να δείτε από τι οικογένεια κληρονόμησα το μικρόβιο, ο νεαρός της φωτό κυκλοφορεί ακόμη με δίκυκλο σε ηλικία σχεδόν 90 ετών και η συγχωρεμένη η μητέρα μου βόλταρε με την Horex πιτσιρίκα χωρίς να φτάνει να πατήσει κάτω, έκοβε ταχύτητα και τη σήκωναν από τη σέλα τα αδέρφια της
Ο ίδιος θείος με Adler 250 του 1955 – προσέξτε το pin striping στο ντεπόζιτο, το ρυθμιζόμενο ζελατινάκι και κυρίως το bar-end καθρεφτάκι
Επίσης δικύλινδρη σε σειρά αερόψυκτη αλλά δίχρονη και πανάλαφρη, έβγαινε και σε μοντέλο S μονόσελο και με την εξάτμιση ψηλά.
Τέλη δεκαετίας του '50 και ελεύθερο πουλί - μόλις έχει απολυθεί (στην επάνω φωτό είναι ακόμα φαντάρος)...
Το αυτοκίνητο δίπλα και αυτό δίχρονο, τρικύλινδρο αλλά υδρόψυκτο, η DKW είχε αποφασίσει να παραμείνει δίχρονη μέχρι τέλους - o ένας εκ των τεσσάρων κρίκων του σήματος της Auto Union, της σημερινής Audi
Ρισπεκτ για την ιστορική αναδρομή!!
Η περιγραφή αξία της εικόνας!!
Δημοσιεύθηκε αρχικά από Tsber
ΥΓ: Για να δείτε από τι οικογένεια κληρονόμησα το μικρόβιο, ο νεαρός της φωτό κυκλοφορεί ακόμη με δίκυκλο σε ηλικία σχεδόν 90 ετών και η συγχωρεμένη η μητέρα μου βόλταρε με την Horex πιτσιρίκα χωρίς να φτάνει να πατήσει κάτω, έκοβε ταχύτητα και τη σήκωναν από τη σέλα τα αδέρφια της
Για τον θείο!
Να φτάσουμε κι εμείς σε τέτοια ηλικία και να καβαλάμε ακόμα!
εγώ άθεος; ισα-ισα, εχω τρεις: το μυαλό μου, τα χέρια μου και τα πόδια μου
Όπως λέει και το τραγούδι, I heard your voice through a photograph - I thought it up and brought up the past...
Να είσαι καλά Χρήστο
Τώρα θέλει ηλεκτρικό, όχι τρίκυκλο, κανονικό!
Να φτάσουμε κι εμείς σε τέτοια ηλικία και να καβαλάμε ακόμα!
Περιμένει (μάταια) να χαλάσει το Honda Lead του για να το πάρει
Πολύ όμορφες εικόνες Παντελή...το κείμενο ακόμη πιο όμορφο και νοσταλγικό...
Respect άπειρα φίλε!!
I'm diagonally parked in a parallel universe.
https://www.facebook.com/panagiotis.hatzis.9
Να είσαι καλά φίλε μου, οι παλιές ιστορίες και φωτογραφίες έχουν πάντα τη δική τους γοητεία και χαίρομαι ιδιαίτερα για την ανταπόκριση
Το θρεντ είναι όαση, ψάχνουμε την μηχανή του χρόνου…
Να φανταστείς τελευταία που ανοιγω το κουτί βλέπω μουσικό καφενείο με Τσιβιλίκα και νότες με Μαλβίνα, επειγόντως μια χρόνοκαψουλα….
Είναι άτιμα πράματα η φωτογραφία και η μουσική, όσο και υπέροχα.
Επικίνδυνες παγκόσμιες γλώσσες...
Μετά από...ανασκαφή, πάμε στην πρώτη Adler του θείου μου, Adler M 200 λοιπόν μία αλλοτινή Πρωτομαγιά, με το πανέμορφο leading link μπροστινό της σε πρώτο πλάνο
Αερόψυκτη, δικύλινδρη σε σειρά και τετρατάχυτη παρακαλώ, μία μοτοσικλετάρα με τα όλα της, χάρμα οφθαλμών και αντικείμενο φθόνου για την εποχή!
Προσέξτε τις διπλές τάπες στο ρεζερβουάρ και το υπέροχο μπροστινό φτερό...
Ο patient zero και super spreader του δίτροχου μικροβίου στην οικογένεια, ο παππούς μου, τη δανείστηκε για μία...βόλτα και έφτασε μέχρι την Κοζάνη με τη γιαγιά μου
Όπως καταλαβαίνετε ο δικύλινδρος σε σειρά που συναντάμε πλέον παντού δεν είναι κάποιο νέο φρούτο καθώς ήταν της μόδας από πολύ παλιά για τα πλεονεκτήματα που ξέρουμε σήμερα, αλλά και γιατί επέτρεπε την ευκολότερη χρήση μονού καρμπυρατέρ.
Επίσης παρόμοια πιρούνια με μοχλικό σύνδεσμο ήταν πολύ αποτελεσματικά, ελαφρύτερα και πιο καλά στους καρόδρομους της εποχής από τα τηλεσκοπικά πιρούνια, ειδικά όταν συνδυάζονταν με κάποιου είδους απόσβεση.
Μετά από λίγα χρόνια επικράτησε το υδραυλικό τηλεσκοπικό πιρούνι, την πατρότητα του οποίου έχει η BMW αλλά διεκδικούν και άλλες τρεις εταιρίες, με την πρώτη να πειραματίζεται μέχρι και σήμερα με διαφορετικά μπροστινά συστήματα.
Ο «πατριάρχης» της δίτροχης ιστορίας της οικογένειας, Matchless G80S του 1950!
Μετά από εννέα χρόνια παγκοσμίων και εμφυλίων πολέμων, μέσα από τα ερείπια της ρημαγμένης Ελλάδας άρχιζε να φαίνεται η ελπίδα στα μάτια των ανθρώπων για μία καλύτερη ζωή…
Στη μεταπολεμική Ελλάδα η εμφάνιση ακόμα και ενός ποδηλάτου, πόσω μάλλον μίας μεγάλης μοτοσικλέτας, σε κάποιο χωριό και όχι μόνο αποτελούσε γεγονός και αφορμή για φωτογραφία για μικρούς και μεγάλους!
Και τούτη ήταν ένα κανονικό βρετανικό τανκ, ένα πραγματικό thumper 500 κυβικών και απίστευτα άνετη και αξιόπιστη για την εποχή, με ψαλίδι (!!!) και αμορτισέρ πίσω – έστω και μικροσκοπικά, και μία πρώιμη εκδοχή υδραυλικού πιρουνιού κλειστού τύπου μπροστά που είχε εξελιχθεί για στρατιωτική χρήση. Τα 23 της άλογα ήταν διαθέσιμα άμεσα από χαμηλά καθώς η (θεωρητική) τελική των 130χλμ/ώρα ήταν ούτως ή άλλως επιστημονική φαντασία για τις συνθήκες της εποχής. Tετρατάχυτη με τον λεβιέ στα δεξιά κατά την αγγλική παράδοση!
Λίγα χρόνια πριν ο συνονόματος παππούς μου είχε γυρίσει από τον πόλεμο με την υγεία του κατεστραμμένη, μία σαρδέλα στο μανίκι και ένα σαραβαλιασμένο ιταλικό ποδήλατο λάφυρο από το αλβανικό μέτωπο και από τότε το δίτροχο μικρόβιο δεν τον εγκατέλειψε ποτέ!
Με τη Matchless αυτή λοιπόν, τη Ματσόλα του όπως τη βάφτισε αυτομάτως, έγινε μοτοσικλετιστής, μηχανικός και ταξιδευτής μαζί τη γιαγιά μου γυρίζοντας όλη τη Βόρεια Ελλάδα σε μία εποχή το ταξίδι με μηχανή φάνταζε σαν κάτι… εξωγήινο.
Με τη στιβαρή κατασκευή, την άφθονη ροπή και κυρίως την μπροστά από την εποχή της ανάρτηση που πρόσφερε μοναδική άνεση στους τραγικούς δρόμους της εποχής, η Ματσόλα ήταν εγγύηση!
Το μόνο αρνητικό ήταν ότι με όσα τράβηξε στον πόλεμο ο παππούς μου έπινε πολύ, όπως και οι περισσότεροι άντρες εκείνες τις εποχές, και τη νύφη την πλήρωνε πάντα η γιαγιά μου που είχε περισσότερα σπασμένα κόκκαλα και από τον Ντούχαν
Οι ιστορίες που άκουγα μικρός από τους ίδιους άπειρες, με αποκορύφωμα τη βούτα από γεφύρι έξω από την Καστοριά και σε γκρέμι λίγο πριν την Καβάλα όπου ο παππούς είχε τη φαεινή ιδέα να σβήσει τη μηχανή για οικονομία σε κατηφορικές στροφές
Και αρκετά χρόνια μετά τις ιστορίες αυτές είχα την τύχη να συναντήσω μία παρόμοια Ματσόλα στο μουσείο αυτοκινήτου και μοτοσικλέτας του Ντόνιγκτον – προσέξτε και το φροντίδα και Προδέρμ ταψάκι με την άμμο από κάτω:
Η εταιρεία τελικά συγχωνεύθηκε με τη Norton το 1966 και, δυστυχώς, το μεγάλο Μ δεν ξαναστόλισε έκτοτε άλλη μοτοσικλέτα.
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση
