WWW
01/10/2004, 14:30
Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα θα ήθελα κι εγώ να παραθέσω κάποιες σκέψεις μου.
Αισθάνομαι πως τα τελευταία χρόνια ξεπεράσαμε τα όρια της αναισθησίας. Μάλιστα αυτή η αναισθησία αυξάνεται εκθετικά και σχεδόν ταυτόχρονα με την μάζωξη πολλών ανθρώπων στις πόλεις.
Κι όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να χάνουμε τις προσωπικά μας δικαιώματα. Για παράδειγμα:
- Απαίσιοι δρόμοι, δρόμοι που τους περνάμε καθημερινά όλοι μας. Ξέρουμε ότι έχουν γίνει σε πολύ μεγαλύτερη από την πραγματική αξία τους και είναι άχρηστοι. Υπηρεσία δηλαδή υπέρμετρα ακριβή χωρίς ποιότητα. Έτσι χάνονται οι ζωές οι δικές μας και των παιδιών μας …. Κι όμως δεν κάνουμε τίποτα.
- Ανήθικοι πολιτικοί, μια συντεχνία που καθημερινά νομοθετεί για μας αλλά όχι για τους ίδιους. Οι συντεχνία αυτή που για να τους ασκηθεί δίωξη θα πρέπει να αποφασισθεί από τους υπόλοιπους «συντεχνίτες» αν θα πρέπει η όχι. Βουλευτική ασυλία λοιπόν κι αν σε σκοτώσουν στον δρόμο δεν πρόκειται .ποτέ να στηθούν στο ειδώλιο. Ο ζυγός της θέμιδας γέρνει πάντα προς αυτούς … Κι όμως δεν κάνουμε τίποτα.
- Πολύ-νομοθετικό σύστημα για όλους εμάς. Ο ζυγός της θέμιδας φαίνεται αυτόνομη εξουσία, μόνο που τους ανώτατους δικαστές του Αρείου Πάγου τους εκλέγει η Βουλή. Επομένως είναι αδύνατο η Δικαστική εξουσία να σταθεί αμερόληπτη απέναντι σε έναν μεγάλο Υπουργός αν κατηγορηθεί για κάτι κακό ή ακόμα χειρότερα σε μία Υπηρεσία. Για παράδειγμα αν οι γονείς του τροχαίου κάνουν μήνυσα ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ θα διακαιωθούν ; Φοβάμαι πως όχι. Κι όμως δεν κάνουμε τίποτα.
- Στην καθημερινότητά μας. Το ασφαλιστικό μας σύστημα. Εγώ πχ μαζί με τον εργοδότη μου πληρώνουμε περίπου 150.000 δρχ τον μήνα για το ΙΚΑ. ΤΟΝ ΜΗΝΑ. Αλήθεια τι υπηρεσίες απολαμβάνουμε για τα χρήματα αυτά ;; Μάλιστα κινδυνεύουμε να μην υπάρχουν χρήματα για συντάξεις … Κι όμως δεν κάνουμε τίποτα.
- Περπατάμε στον δρόμο, μιλάμε στο κινητό και μας βλέπουν, μας ακούν …. Θα μου πεις τι έχεις να φοβηθείς ; Ναι φοβάμαι πολύ γιατί το αδιάβλητο των επικοινωνιών και της αλληλογραφίας είναι μία από τις μεγαλύτερες Συνταγματικές μας Αξίες. Αν χάνεται τόσο εύκολα αυτή τότε μπορεί να μας ζητήσουν κι άλλα χειρότερα σε λίγο καιρό. Κι εμείς τι κάνουμε ;; Τίποτα.
- Αλήθεια, συγνώμη αν οι Δημόσιοι Υπάλληλοι θυμώσουν, αλλά είναι λογικό να εργάζονται τα 2/3 και το 1/3 να είναι αραχτό και να πίνει καφεδάκι 9.00 το πρωί ? Είναι όμορφο να μας λένε περάστε αύριο ή το χειρότερο όπως συνήθως συμβαίνει, να απουσιάζουν από τα γραφεία τους. Όταν μπαίνουμε σε μία υπηρεσία πρέπει να δίνουμε τα απαιραίτητα δικαιολογητικά και να μας δίνουν στο χέρι το χαρτί που ζητάμε. Δεν είναι δουλειά μας να τρέχουμε από γραφείο σε γραφείο. Πρέπει να τρέχει η Υπηρεσία. ΓΙΑΤΙ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΣΑΝ ΚΕΡΑΤΑΔΕΣ. Οι δε υπάλληλοι της υπηρεσίας απολαμβάνουν συνήθως αναξιοκρατικά την πιο ανεύθυνη (χωρίς ευθύνη=μονιμότητα) εργασία που υπάρχει στον κόσμο. Κι αν φυσικά κάποιος βρεθεί να τους βάλει χέρι τότε αρχίζει ο συνδικαλισμός και είναι … «καυστικός», ιδιαίτερα όταν επίκεινται εκλογές. Καταλαβαίνεται τελικά τι γίνεται. ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ? …. Τίποτα φυσικά.
Παρέθεσα όλα τα ανωτέρω γιατί δεν αντέχω μέρα με την μέρα, χρόνο με τον χρόνο να χάνουμε την αξιοπρέπειά μας. Ντροπιάζουμε κι εμείς και αυτοί όλοι τους την Δημοκρατία και όσους αγωνίστηκαν γι αυτή. Στεναχωριέμαι πολύ για το κατάντημά μας.
Κάποια στιγμή θα μας πηδήξουν και τις αδερφές ή και εμάς τους ίδιους και φυσικά …. δεν θα κάνουμε τίποτα
Αισθάνομαι πως τα τελευταία χρόνια ξεπεράσαμε τα όρια της αναισθησίας. Μάλιστα αυτή η αναισθησία αυξάνεται εκθετικά και σχεδόν ταυτόχρονα με την μάζωξη πολλών ανθρώπων στις πόλεις.
Κι όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να χάνουμε τις προσωπικά μας δικαιώματα. Για παράδειγμα:
- Απαίσιοι δρόμοι, δρόμοι που τους περνάμε καθημερινά όλοι μας. Ξέρουμε ότι έχουν γίνει σε πολύ μεγαλύτερη από την πραγματική αξία τους και είναι άχρηστοι. Υπηρεσία δηλαδή υπέρμετρα ακριβή χωρίς ποιότητα. Έτσι χάνονται οι ζωές οι δικές μας και των παιδιών μας …. Κι όμως δεν κάνουμε τίποτα.
- Ανήθικοι πολιτικοί, μια συντεχνία που καθημερινά νομοθετεί για μας αλλά όχι για τους ίδιους. Οι συντεχνία αυτή που για να τους ασκηθεί δίωξη θα πρέπει να αποφασισθεί από τους υπόλοιπους «συντεχνίτες» αν θα πρέπει η όχι. Βουλευτική ασυλία λοιπόν κι αν σε σκοτώσουν στον δρόμο δεν πρόκειται .ποτέ να στηθούν στο ειδώλιο. Ο ζυγός της θέμιδας γέρνει πάντα προς αυτούς … Κι όμως δεν κάνουμε τίποτα.
- Πολύ-νομοθετικό σύστημα για όλους εμάς. Ο ζυγός της θέμιδας φαίνεται αυτόνομη εξουσία, μόνο που τους ανώτατους δικαστές του Αρείου Πάγου τους εκλέγει η Βουλή. Επομένως είναι αδύνατο η Δικαστική εξουσία να σταθεί αμερόληπτη απέναντι σε έναν μεγάλο Υπουργός αν κατηγορηθεί για κάτι κακό ή ακόμα χειρότερα σε μία Υπηρεσία. Για παράδειγμα αν οι γονείς του τροχαίου κάνουν μήνυσα ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ θα διακαιωθούν ; Φοβάμαι πως όχι. Κι όμως δεν κάνουμε τίποτα.
- Στην καθημερινότητά μας. Το ασφαλιστικό μας σύστημα. Εγώ πχ μαζί με τον εργοδότη μου πληρώνουμε περίπου 150.000 δρχ τον μήνα για το ΙΚΑ. ΤΟΝ ΜΗΝΑ. Αλήθεια τι υπηρεσίες απολαμβάνουμε για τα χρήματα αυτά ;; Μάλιστα κινδυνεύουμε να μην υπάρχουν χρήματα για συντάξεις … Κι όμως δεν κάνουμε τίποτα.
- Περπατάμε στον δρόμο, μιλάμε στο κινητό και μας βλέπουν, μας ακούν …. Θα μου πεις τι έχεις να φοβηθείς ; Ναι φοβάμαι πολύ γιατί το αδιάβλητο των επικοινωνιών και της αλληλογραφίας είναι μία από τις μεγαλύτερες Συνταγματικές μας Αξίες. Αν χάνεται τόσο εύκολα αυτή τότε μπορεί να μας ζητήσουν κι άλλα χειρότερα σε λίγο καιρό. Κι εμείς τι κάνουμε ;; Τίποτα.
- Αλήθεια, συγνώμη αν οι Δημόσιοι Υπάλληλοι θυμώσουν, αλλά είναι λογικό να εργάζονται τα 2/3 και το 1/3 να είναι αραχτό και να πίνει καφεδάκι 9.00 το πρωί ? Είναι όμορφο να μας λένε περάστε αύριο ή το χειρότερο όπως συνήθως συμβαίνει, να απουσιάζουν από τα γραφεία τους. Όταν μπαίνουμε σε μία υπηρεσία πρέπει να δίνουμε τα απαιραίτητα δικαιολογητικά και να μας δίνουν στο χέρι το χαρτί που ζητάμε. Δεν είναι δουλειά μας να τρέχουμε από γραφείο σε γραφείο. Πρέπει να τρέχει η Υπηρεσία. ΓΙΑΤΙ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΣΑΝ ΚΕΡΑΤΑΔΕΣ. Οι δε υπάλληλοι της υπηρεσίας απολαμβάνουν συνήθως αναξιοκρατικά την πιο ανεύθυνη (χωρίς ευθύνη=μονιμότητα) εργασία που υπάρχει στον κόσμο. Κι αν φυσικά κάποιος βρεθεί να τους βάλει χέρι τότε αρχίζει ο συνδικαλισμός και είναι … «καυστικός», ιδιαίτερα όταν επίκεινται εκλογές. Καταλαβαίνεται τελικά τι γίνεται. ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ? …. Τίποτα φυσικά.
Παρέθεσα όλα τα ανωτέρω γιατί δεν αντέχω μέρα με την μέρα, χρόνο με τον χρόνο να χάνουμε την αξιοπρέπειά μας. Ντροπιάζουμε κι εμείς και αυτοί όλοι τους την Δημοκρατία και όσους αγωνίστηκαν γι αυτή. Στεναχωριέμαι πολύ για το κατάντημά μας.
Κάποια στιγμή θα μας πηδήξουν και τις αδερφές ή και εμάς τους ίδιους και φυσικά …. δεν θα κάνουμε τίποτα