αφιερωμένο

[Nefeli-]

Παρέα μ'έναν αλήτη καημό,
που σεριανάει στα σοκάκια της ψυχής μου
και κουβεντιάζει στο σκαλοπάτι το γνωστό
με τα μεγάλα λάθη της ζωής μου,
πίνω το δάκρυ το πικρό για αλκοόλ,
το δυνατότερο απόσταγμα της ύπαρξής μου.
Σαν σιγοτραγουδάει τα "γιατί",
εγώ του γνέφω να σωπάσει,
αφού φαλτσάρει συνεχώς και πιο πολύ
και την σωστή τη μελωδία έχει χάσει.
"Βρωμιάρη, άσχημε και κουρελή
κρύψου σ'εκείνη τη γωνιά που σου΄χω βρει.
Τώρα ξημέρωσε και τα παιδιά
στήνουν παιχνίδι στην αυλή.
κάποιο απ'αυτά θε να σε δείξει
και η κακιά κουβέντα θα σ'αγγίξει.
Θυμήσου μοναχά σαν θα νυχτώσει
να βγεις στο ίδιο σκαλοπάτι
μαζι να ζήσουμε ένα όνειρο, μια απάτη
γιατί φοβάμαι μοναχή με το σκοτάδι..."

γίνε γρήγορα καλά...