Smith
10/12/2005, 17:25
OTAN ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ...Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΑ ΣΚΗΠΤΡΑ,...
Πρωϊνός καφές… Με φόντο το άχρωμο ‘’γκρί του χειμώνα’’. Ξερός Βοριάς και λες σε λίγο θα χιονίσει… Δύσκολο να καταλάβεις ποια ώρα της ημέρας είναι… Πρωϊ, μεσημέρι, ή απογευματάκι..? Όλα ίδια… Να, αυτό είναι που δε μου αρέσει στο Χειμώνα…. Σα να μπαίνεις σε ένα αεροπλάνο και να κάθεσαι άπραγος μέχρι να φτάσεις στο προορισμό σου… παραδομένος στα χέρια της ανίας και της μελαγχολίας…
Όμως ας απολαύσω τον καφέ μου και ας ξεφυλλίσω αυτό το περιοδικό στα χέρια μου…Ναι…εδώ…εδώ … στις καταπράσινες φωτογραφίες του περιοδικού πρέπει να είναι Άνοιξη ή αρχές Καλοκαιριού… Λιθόκτιστα ερειπωμένα σπίτια στο Ζάλογγο… Ξεπροβάλλουν μες στις πέτρες και στα ερείπια των σπιτιών που έχουν καταρρεύσει παραδίπλα, αλλά στολισμένα με αυτό το πανέμορφο πράσινο τοπίο ολόγυρα, γεμάτο από φλαμουριές, πεύκα, και μια πανέμορφη κίτρινη πινελιά από χαμομήλι ολόγυρα, στο καταπράσινο αυτό πίνακα ομορφιάς…
Αμέσως ! Το μάτι γυαλίζει και η καρδιά φτερουγίζει… ‘’Βουτάω ‘’ με μιας στη φωτογραφία και ένα πράγμα μού` ρχεται στο νου… Πρέπει μια μέρα να φορτώσω τη μηχανή μου και να απλώσω χάρτες για να παω εκεί… Να χαϊδέψουν τα μάτια μου από κοντά το άγριο αυτό τοπίο, που ακόμα δεν έχω καταλάβει, γιατί με μαγεύει… Ίσως γιατί φαντάζομαι τις οικογένειες και τα παιδιά που παίζανε σε εκείνα τα πέτρινα σπίτια κάποτε.. όχι τραγικά παλιά κάτι λίγο πριν το 1950… Κι όμως.. είναι τόσο ζωντανά και τόσο νεκρά μαζί που με μπερδεύουν… Ίσως γιατί όποτε βρίσκομαι σε παρόμοια μέρη, νιώθω να βλέπω, σαν αχνές σκιές, φαντάσματα μέσα στην ομίχλη, τα άλογα στις ταϊστρες και την Κυρά του σπιτιού να είναι χωμένη μέσα στον φούρνο, δίπλα από το πηγάδι που ακόμα στέκει εκεί να μισοφαίνεται.., ό,τι έχει απομείνει δηλαδή… σαν καρικατούρα…
Θέλω να ‘’απλώσω’’ το χάρτη και το συντομότερο δυνατόν να πάω σε εκείνα τα μέρη… Καλό φόρτωμα και η μηχανή σα θέλει ο οδηγός σε πάει παντού… εκεί…να μεταμορφωθεί σε άλογο και να περάσει επάνω από τις γκρεμισμένες πέτρες και το ποταμάκι που φιδίσια γλυστράει μέσα στους κορμούς των δέντρων κατηφορίζοντας για το γκρεμό παραπέρα…!
Ούφ… αυτά τα οργιαστικά ονειροπολήματα τις κρύες μέρες του Χειμώνα είναι τελικά που με κρατάνε ζωντανό…. Σε κάθε συγκέντρωση για καφέ με φίλους είναι παιδαριώδεις οι συζητήσεις μας έως μονότονες...: ‘’Την Άνοιξη θα πάμε…Ήπειρο…. το Καλοκαίρι Ιταλία.., ναι, αλλά πρέπει να αγοράσουμε και για τους συνοδηγούς στολές της προκοπής και κράνη… πινακίδες πρέπει να βγάλουμε άλλες..? Χάρτες..?’’
Είναι φοβερή η ποικιλία στη συζήτηση όταν μας πιάνουν τα ‘’Ταξιδιωτικά΄΄ μας..! Είναι λογικό που συνήθως αδυνατούν τα ‘’ωραία φύλα’’ να μας παρακολουθήσουν και καταλήγουν…’’δεν έχετε καθόλου μυαλό, σαν παιδιά κάνετε…’’
Δεν τολμώ να γυρίσω σελίδα στο περιοδικό… Την Κυριακή είπανε τα παιδιά να μοιράσουμε την απόσταση και ο καθένας να κάνει από 200 κλμ. Ε.. εγώ θα την κάνω μάλλον μόνος μου, χωρίς συνεπιβάτη και συνοδοιπόρο μηχανή, αλλά.. δεν είναι η πρώτη φορά… Θα τους βρω στο ‘’meeting point’’…
Θα έχει γύρω στους 10-14 βαθμούς… Η χειρότερη και η καλύτερη πρόβλεψη… Θα δουλέυω νύχτα και θα πρέπει να ξυπνήσω στις 12:00 για να είμαι εκεί πριν τις 14:30… Είναι Κυριακή είπαμε, και έχει και MotoGp… Το κερασάκι στην τούρτα… Βέβαια μετά από κάθε αγώνα MotoGP μού` ρχεται να πετάξω την μηχανή μου στον κουβά, αλλά ας είμαστε και λίγο αυτάρκεις και ας μη ξεχνάμε με πόσο κόπο αποκτήσαμε την μηχανή μας και άλλο πόσο τη συντηρούμε ώστε να μας πηγαίνει όπου θέλουμε….
Τέλος τα όνειρα…μια Χειμωνιάτικη βόλτα σε αναζωογονεί και σε κρατάει σε εγρήγορση για την επόμενη εξόρμηση…
Πίνω την τελευταία γουλιά καφέ και αρπάζω το παντελόνι..το μπουφάν παραδίπλα.. τα γάντια και τα εφεδρικά σε περίπτωση βροχής…το κράνος πάντα γυαλισμένο και οι μπότες…Ένα-δυο μπλουζίτσες από κάτω θα είναι ό,τι πρέπει και αυτές…τι άλλο..? Το ‘’flat’’ για την περίπτωση που πάθουμε λάστιχο είναι έτοιμο κι αυτό…
Όλα έτοιμα για αύριο..!
Έφτασε η ώρα για δουλειά… Θα βάλω τη γραβατούλα και το κοστουμάκι μου και είμαι σίγουρος πως πάλι θα με ρωτήσουν γιατί μέσα σε αυτήν την καταθλιπτική μέρα έχω αυτό το περίεργο μειδίαμα…! Όσοι με ξέρουν κατιτίς παραπάνω θα πούνε ‘’κάτι ετοιμάζει αυτός..!!!’’
Ας είναι όμως…κάτω από την κρύα αυτή μέρα και τον καλογυαλισμένο ‘’Κύριο με το Κοστούμι και τα Σοβαρά Γυαλιά’’ κρύβεται το παιδί που λέγαμε νωρίτερα, που η καρδιά του σκιρτάει μέχρι να`ρθεί τα αύριο και να φορέσει το κράνος… να γίνει αυτό που οι αδαείς λένε ‘’αχ..ένας μηχανόβιος’’ και να βάλει την 1η στο σασμάν που από το κρύο ακούγεται σαν καταπέλτης και να πάει στο ‘’meeting point’’ εκεί, σε ένα βουναλάκι με τους φίλους, απλά για να πιούνε ένα καφέ και ξεχάσουν την καθημερινότητα…
Gentlemen…Start Your Engines…
:smilea:
Πρωϊνός καφές… Με φόντο το άχρωμο ‘’γκρί του χειμώνα’’. Ξερός Βοριάς και λες σε λίγο θα χιονίσει… Δύσκολο να καταλάβεις ποια ώρα της ημέρας είναι… Πρωϊ, μεσημέρι, ή απογευματάκι..? Όλα ίδια… Να, αυτό είναι που δε μου αρέσει στο Χειμώνα…. Σα να μπαίνεις σε ένα αεροπλάνο και να κάθεσαι άπραγος μέχρι να φτάσεις στο προορισμό σου… παραδομένος στα χέρια της ανίας και της μελαγχολίας…
Όμως ας απολαύσω τον καφέ μου και ας ξεφυλλίσω αυτό το περιοδικό στα χέρια μου…Ναι…εδώ…εδώ … στις καταπράσινες φωτογραφίες του περιοδικού πρέπει να είναι Άνοιξη ή αρχές Καλοκαιριού… Λιθόκτιστα ερειπωμένα σπίτια στο Ζάλογγο… Ξεπροβάλλουν μες στις πέτρες και στα ερείπια των σπιτιών που έχουν καταρρεύσει παραδίπλα, αλλά στολισμένα με αυτό το πανέμορφο πράσινο τοπίο ολόγυρα, γεμάτο από φλαμουριές, πεύκα, και μια πανέμορφη κίτρινη πινελιά από χαμομήλι ολόγυρα, στο καταπράσινο αυτό πίνακα ομορφιάς…
Αμέσως ! Το μάτι γυαλίζει και η καρδιά φτερουγίζει… ‘’Βουτάω ‘’ με μιας στη φωτογραφία και ένα πράγμα μού` ρχεται στο νου… Πρέπει μια μέρα να φορτώσω τη μηχανή μου και να απλώσω χάρτες για να παω εκεί… Να χαϊδέψουν τα μάτια μου από κοντά το άγριο αυτό τοπίο, που ακόμα δεν έχω καταλάβει, γιατί με μαγεύει… Ίσως γιατί φαντάζομαι τις οικογένειες και τα παιδιά που παίζανε σε εκείνα τα πέτρινα σπίτια κάποτε.. όχι τραγικά παλιά κάτι λίγο πριν το 1950… Κι όμως.. είναι τόσο ζωντανά και τόσο νεκρά μαζί που με μπερδεύουν… Ίσως γιατί όποτε βρίσκομαι σε παρόμοια μέρη, νιώθω να βλέπω, σαν αχνές σκιές, φαντάσματα μέσα στην ομίχλη, τα άλογα στις ταϊστρες και την Κυρά του σπιτιού να είναι χωμένη μέσα στον φούρνο, δίπλα από το πηγάδι που ακόμα στέκει εκεί να μισοφαίνεται.., ό,τι έχει απομείνει δηλαδή… σαν καρικατούρα…
Θέλω να ‘’απλώσω’’ το χάρτη και το συντομότερο δυνατόν να πάω σε εκείνα τα μέρη… Καλό φόρτωμα και η μηχανή σα θέλει ο οδηγός σε πάει παντού… εκεί…να μεταμορφωθεί σε άλογο και να περάσει επάνω από τις γκρεμισμένες πέτρες και το ποταμάκι που φιδίσια γλυστράει μέσα στους κορμούς των δέντρων κατηφορίζοντας για το γκρεμό παραπέρα…!
Ούφ… αυτά τα οργιαστικά ονειροπολήματα τις κρύες μέρες του Χειμώνα είναι τελικά που με κρατάνε ζωντανό…. Σε κάθε συγκέντρωση για καφέ με φίλους είναι παιδαριώδεις οι συζητήσεις μας έως μονότονες...: ‘’Την Άνοιξη θα πάμε…Ήπειρο…. το Καλοκαίρι Ιταλία.., ναι, αλλά πρέπει να αγοράσουμε και για τους συνοδηγούς στολές της προκοπής και κράνη… πινακίδες πρέπει να βγάλουμε άλλες..? Χάρτες..?’’
Είναι φοβερή η ποικιλία στη συζήτηση όταν μας πιάνουν τα ‘’Ταξιδιωτικά΄΄ μας..! Είναι λογικό που συνήθως αδυνατούν τα ‘’ωραία φύλα’’ να μας παρακολουθήσουν και καταλήγουν…’’δεν έχετε καθόλου μυαλό, σαν παιδιά κάνετε…’’
Δεν τολμώ να γυρίσω σελίδα στο περιοδικό… Την Κυριακή είπανε τα παιδιά να μοιράσουμε την απόσταση και ο καθένας να κάνει από 200 κλμ. Ε.. εγώ θα την κάνω μάλλον μόνος μου, χωρίς συνεπιβάτη και συνοδοιπόρο μηχανή, αλλά.. δεν είναι η πρώτη φορά… Θα τους βρω στο ‘’meeting point’’…
Θα έχει γύρω στους 10-14 βαθμούς… Η χειρότερη και η καλύτερη πρόβλεψη… Θα δουλέυω νύχτα και θα πρέπει να ξυπνήσω στις 12:00 για να είμαι εκεί πριν τις 14:30… Είναι Κυριακή είπαμε, και έχει και MotoGp… Το κερασάκι στην τούρτα… Βέβαια μετά από κάθε αγώνα MotoGP μού` ρχεται να πετάξω την μηχανή μου στον κουβά, αλλά ας είμαστε και λίγο αυτάρκεις και ας μη ξεχνάμε με πόσο κόπο αποκτήσαμε την μηχανή μας και άλλο πόσο τη συντηρούμε ώστε να μας πηγαίνει όπου θέλουμε….
Τέλος τα όνειρα…μια Χειμωνιάτικη βόλτα σε αναζωογονεί και σε κρατάει σε εγρήγορση για την επόμενη εξόρμηση…
Πίνω την τελευταία γουλιά καφέ και αρπάζω το παντελόνι..το μπουφάν παραδίπλα.. τα γάντια και τα εφεδρικά σε περίπτωση βροχής…το κράνος πάντα γυαλισμένο και οι μπότες…Ένα-δυο μπλουζίτσες από κάτω θα είναι ό,τι πρέπει και αυτές…τι άλλο..? Το ‘’flat’’ για την περίπτωση που πάθουμε λάστιχο είναι έτοιμο κι αυτό…
Όλα έτοιμα για αύριο..!
Έφτασε η ώρα για δουλειά… Θα βάλω τη γραβατούλα και το κοστουμάκι μου και είμαι σίγουρος πως πάλι θα με ρωτήσουν γιατί μέσα σε αυτήν την καταθλιπτική μέρα έχω αυτό το περίεργο μειδίαμα…! Όσοι με ξέρουν κατιτίς παραπάνω θα πούνε ‘’κάτι ετοιμάζει αυτός..!!!’’
Ας είναι όμως…κάτω από την κρύα αυτή μέρα και τον καλογυαλισμένο ‘’Κύριο με το Κοστούμι και τα Σοβαρά Γυαλιά’’ κρύβεται το παιδί που λέγαμε νωρίτερα, που η καρδιά του σκιρτάει μέχρι να`ρθεί τα αύριο και να φορέσει το κράνος… να γίνει αυτό που οι αδαείς λένε ‘’αχ..ένας μηχανόβιος’’ και να βάλει την 1η στο σασμάν που από το κρύο ακούγεται σαν καταπέλτης και να πάει στο ‘’meeting point’’ εκεί, σε ένα βουναλάκι με τους φίλους, απλά για να πιούνε ένα καφέ και ξεχάσουν την καθημερινότητα…
Gentlemen…Start Your Engines…
:smilea: